Nadat mijn dochter tegen mij zei, mam je mag echt wel weer genieten hoor, ben ik na gaan denken. Na een lange periode voor mijn man te hebben gezorgd, ben ik na zijn overlijden in een gat gevallen. Vooral de stilte in huis vind ik verschrikkelijk. Ik merkte dat ik depressieve gevoelens kreeg, terwijl ik juist altijd bekend sta als iemand met veel positiviteit. Ik kon niet meer genieten van de kleine dingen in het leven. Dingen die mij in het verleden wel raakten en mij nu koud lieten. Een zonnestraal op je gezicht, een vogeltje in de ochtend wat fluit, iemand die je begroet op straat. Van die kleine dingen die je dag kunnen maken zeg maar. Ergens ook wel logisch als er iets heftigs gebeurd in je leven, maar je moet er niet in blijven hangen. En dan kan er zomaar een moment komen dat je het weer ziet! Die opmerking van mijn dochter dat ik weer mag genieten en er was nog iets wat mij zo raakte. Af en toe pas ik weleens op, op mijn kleinkind. Een lief meisje van nu bijna 3 jaar. Oh dan is het echt zoals Willy Alberti dat zo mooi zong, de glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. Ja ik ben weer uit het dal, ik heb mijn positiviteit weer terug en ik ben klaar voor de volgende stap. En daar past een hele leuke en lieve man bij!
Opmerkingen